İki kere iki nasıl dört ediyorsa insanlar da FPS oyunlarında birbirlerini vurmayı seviyor arkadaş, orası kesin. Ben bile halen nasıl 400 saate yakın Call of Duty: Modern Warfare 2 oynamışım, sabır göstermişim inanamıyorum. Az buz değil, 400 saati Japonca çalışmaya ayırsam bugün sular seller gibi Kanji çiziyor olurdum. Ama ne yaptım? Haytalık, 400 saat MW2... Aferin bana, Activision madalya takacak. Ha akıllanır mıyım? Hayır! Çünkü halen ağzı açık yem bekleyen kuş gibi Medal of Honor ve Call of Duty son oyunlarını bekliyorum. Bu iki baba oyun gelene kadarsa ortalığı yine orta ve iyi arasında gidip gelen FPS’ler doldurmaya başladı. Bense size iyi olanlarından bir tane seçtim: Blacklight: Tango Down.
BTD, kurgu bir gelecekte geçiyor. Oyun, ağırlıklı olarak multiplayer üzerine kurulu olduğu için hikaye kısmına pek önem verilmemiş. ABD’nin elit birlikleri “Blacklight” ile eski elit birliği olan “Order” arasındaki çarpışma üzerine kurulu bir öyküsü var. Tek kişilik oyunda Order denen gruba karşı savaşıyorsunuz. İsterseniz arkadaşlarınızla kurabileceğiniz dört kişilik bir takımla co-op modunu da tecrübe edebilirsiniz. Bölüm geçtikçe sizi mest edecek ara demolar ya da derinliğiyle sizi alıp götürecek müthiş bir öyküsü yok. Tek kişilik modu genelde “Şu kapıyı aç, şu kadar adam öldür, çıkışı bul, başka kilitli bir kapı daha! Onu da aç, ateş et, ateş et!” şeklinde geçiyor; hatta yapımcılar bazı noktalarda kapı açmayı iyice zorlaştırmışlar. Kilitli kapılar için el ve göz hünerinize güvenerek elektronik barları oynatıp kilidi açmalısınız. Biraz fazla zorlama olmuş gibi geldi bana, sevemedim.
Oyunda kullanması en zevkli cihazımız vizörümüz, yani kaskımızın yüzümüzü kapatan camdan parçası. Vizör kullandığınızda belli bir yakınlıktaki düşman ve dost birliklerini duvarın arkasında olsalar bile görebiliyorsunuz. Tabii ki bu süre çok uzun değil, kısa bir an sonra bitiyor. Tekrar kullanabilmek için vizörünüzün şarj olması gerekiyor. Vizör ayrıca mermi kutularını ve sağlık istasyonlarının yerini de gösteriyor. “Hyper Reality Visor” adındaki mucize cihazımız, düşük olan canımızı belli bir miktar doldurmanıza yarıyor. Bunlar hep iyi yönleri fakat yakınınıza bir DIGI bombası düştüğü zaman vizörünüz mavi ekran veriyor ve hiçbir şey göremiyorsunuz. Yani bir nevi modern flaş bombası yemiş oluyorsunuz. Esprili bir detay olmuş ama tabii ki mavi ekran verdiğinizde genelde gülmüyor, sinirleniyorsunuz. Ayrıca vizörünüzü kullandığınızda ateş edemiyor, böylece bütün saldırılara açık hale geliyorsunuz. Vizörünüzü kapatıp silahınızı geri çıkarırken de belli bir süre geçiyor. Kısacası vizörü ulu orta yerlerde kullanmak akıllıca değil; çünkü çok faydası olduğu kadar sizi savunmasız da kılıyor. Seviye atladıkça alabileceğiniz “Trinket” ise -WoW’daki gibi- şans getiren tavşan ayağı cinsinden uğur eşyaları. Bunları silahınıza takıyorsunuz, öylece sallanmakla kalmayıp size bazı bonus veriyorlar.
Tam sağlık!
Oyunun sağlık mekaniğinde ilginç bir yöntem kullanılmış. Örneğin; Call of Duty oynarken yaralanınca canınızın kendiliğinden dolması durumu BTD’de mevcut değil. Aslında kısmen mevcut; şöyle ki toplam canınız 175, vurulduğunuzda gücünüzün en fazla 88’e kadar olan bölümü kendiliğinden doluyor. Gerisini arttırmak isterseniz yerlere saçılmış sağlık çantalarını toplamalı ya da etrafta bulunan sağlık istasyonlarına uğramalısınız. Bu yöntem akıllıca sayılabilir; çünkü tek bir noktaya geçip geleni geçeni vuran oyuncuların yerine herkesi hareket etmeye zorlayan bir durum yaratmış.
Dört bölümlük sıkıcı tek kişilik modunu bırakıp online diyarlara adımınızı attığınızda biraz daha rahat nefes alabiliyorsunuz. BTD’nin klasik multiplayer modları mevcut: Deathmatch, Team Deathmatch, Last Man Standing, Last Team Standing, Domination, Detonation (Yani bombayı bul ve imha et.) ve Capture the Flag. Bir oyuna girerken içerideki oyuncuların seviyelerini görebiliyorsunuz. Seviyenizi arttırmak için multiplayer ya da co-op oynamanız kafi. Eğer oyuna yeni başlıyorsanız, tecrübeli oyuncuların olduğu sunuculardan uzak durun; çünkü seviye atladıkça yeni ekipman ve silahlar alabiliyoruz. İleri seviye demek, daha kuvvetli silahlar demek olduğundan sürekli ölmek yerine kendiniz gibi çaylak oyuncuları bulmanız yerinde olacaktır. BTD’nin diğer ilgi çekici noktalarından biri de seviye atladıkça gelen ekipmanlarla kendi silahınızı istediğiniz gibi yaratabilmeniz. Silahın omuzluğu, şarjörü, dürbünü gibi noktalarıyla oynayarak kendi oyun stilinize yakın bir ölüm makinesi yaratabiliyorsunuz. Yani neredeyse sıfırdan yeni bir silah yaratmış oluyorsunuz.
Her bölümde bol bol siper alınacak nokta var. Özellikle Domination modunda bu yerlere hakim olmak oyunun kaderini değiştiriyor. Bu şekilde güzel bir çatışma havası da yakalanmış, millet birbirine durmadan ateş ederken başka bir sipere sırtınızı dayayıp arkadaşlarınıza destek vermek güzel oluyor. Oyunda kafadan vurursanız ya da kafanızdan vurulursanız patates çuvalı gibi anında yere yığılıyorsunuz. BTD’nin bilimkurgu olması ya da kafanızda pahalı ve havalı bir kask taşımanız “headshot” gerçeğini değiştirmiyor. Oyun hızlı bir yapıya sahip olduğundan yerinde duramayan bir oyuncuysanız kafanızdan vurulmanız güçleşiyor ama az evvel dediğim gibi siperlerde fazla takılırsanız keskin nişancılara mama olursunuz.
Kapatırken BTD’yi teraziye koyalım. Evet, oyunun eksikleri var. Örneğin; doğru düzgün bir senaryosu yok. Order grubuna karşı savaşırken bir bakmışsınız, enfeksiyon geçirmiş zombiler saldırmaya başlamış. “N’oluyoruz?” diyorsunuz ama tüm bu noksanlarını boyutuyla telafi ediyor oyun. Duruma bu açıdan bakınca bir oyun için gayet iyi grafikleri ve şu sıralar sürekli dolu sunucuları ile rahatlıkla denenebilecek bir oyun haline geliyor.